Teby Zachodnie

Położenie: 10 km. od Luksoru.

Deir El-Bahari: Dolina w Tebach Zachodnich, w której wybudowano trzy świątynie grobowe. Największa to świątynia grobowa Hatszepsut - pierwszej kobiety-faraona. Od zachodu świątynie chroni półkolista 300-metrowej wysokości pionowa skała. W czasach starożytnych był to cel pielgrzymek z Luksoru. Prowadziły tutaj aleje procesyjne. Stworzono sztuczne sadzawki i ogrody. Pierwsza ze świątyń - najbardziej zniszczona - wybudowana została dla Mentuhotepa II - twórcę Nowego Państwa. Chroniła ona wykuty w skale 150 metrowej długości szyb prowadzący do komory grobowej. Pięć wieków później wzniesiona została obok wielka tarasowa świątynia królowej Hatszepsut. Główna świątynia wznosiła się na trzech poziomach. Dwa niższe połączone były rampami ozdobionymi sokołami. Duża część świątyni została wykuta w skale, a następnie wykończona okładzinami z wapiennych płyt. Misternie wykute reliefy i freski przedstawiały historię panowania królowej, transport obelisków z Asuanu, opisywały wyprawę do Punt.

Po lewej stronie świątyni głównej znajduje się kaplica Hathor z bogatymi zdobieniami kolumn. Po prawej stronie znajduje się kaplica Anubisa zdobiona wizerunkami bogów podziemia. Trzeci poziom był dostępny tylko dla wybranych. Przed kolumnami stały posągi Ozyrysa, z których klika udało się zrekonstruować. Główny portal prowadził na niewielki dziedziniec, gdzie znajdowały się wejścia do kaplic grobowych Hatszepsut, jej ojca Totmesa I oraz sanktuarium. Pomiędzy wspomnianymi dwiema świątyniami była jeszcze nieco mniejsza świątynia Totmesa III, ktorej pozostałości odkopali polscy archeolodzy podczas misji zapoczątkowanej w 1960 roku.

Hatszepsut - córka Totmesa I i Ahmose, żona i przyrodnia siostra Totmesa II, pierwsza kobieta-faraon. Początkowo sprawowała rządy jako regentka w imieniu nieletniego Totmesa III (prawowitego następcy tronu). Dzięki dużemu poparciu kapłanów (prawdopodobnie w podzięce za dary dla świątyń) jej władza rosła w błyskawicznym tempie. Totmes III początkowo nie był zbyt zainteresowany przejęciem władzy - ukierunkowany był raczej na sprawy wojskowe.

Kolosy Memnona - pozostałość po ogromnej świątyni Amenhotepa III. Posągi te mają ponad 17 metrów wysokości i są wykonane z kwarcytu. Uszkodzenia struktury podczas trzęsień ziemi spowodowały, że podczas stopniowego nagrzewania się powierzchni kamienia przy wschodzie słońca jeden z posągów wydawał dziwne dźwięki. Przez porównanie do króla Memnona z mitologii greckiej, wznoszącego skargi do swej matki Aurory, kolosy otrzymały tę właśnie nazwę. Podczas prac renowacyjnych, przeprowadzonych w roku 199 na rozkaz Septimiusza Sewera "usterka" została usunięta i posąg umilkł.