Edfu.

Położenie: małe miasto w prowincji Asuan, przez starożytnych nazywane Dżeb.

Historia miasta sięga czasów Starego Państwa. W pobliżu znaleziono inskrypcję z imieniem jednego z faraonów I dynastii. Największym zabytkiem w okolicy jest doskonale zachowana świątynia Horusa - boga z głową sokoła. Budowę świątyni rozpoczęto w czasach ptolemejskich (Ptolemeusz III) w roku 237 p.n.e. na miejscu starej świątyni. Jej budowa trwała ok. 180 lat. Jest drugą najlepiej zachowaną (obok tej w Denderze) i drugą co do wielkości (po Karnaku) świątynią w Egipcie. Na wschód od pierwszego pylonu zachowały się ruiny bramy świątynnej z czasów Ramzesa II. Wyjątkowo dobry stan zawdzięcza temu, że była praktycznie cała zasypana piaskami pustyni. Sanktuarium ma 137m długości.

Pierwszy pylon (36m wysokości i 79m szerokości) ukazuje Ptolemeusza XII (55-51 p.n.e.)- ojca Kleopatry - jako zdobywcę składającego ofiarę Horusowi i jego małżonce Hathor. Nad portalem umieszczony jest symbol Horusa - uskrzydlony dysk. Po bokach wartę trzymają dwa posągi sokołów. Prostokątne wytłoczenia w ścianie i otwory powyżej służyły do mocowania masztów na sztandary. Świątynią "siostrzaną" była oddalona o 160 km świątynia Hathor w Denderze, skąd w czasach ptolemejskich wędrowały procesje z barką Hathor. Uroczystości kończyło przybycie posągu Hathor do Edfu, symbolizujące połączenie się boskich małżonków.

Na uwagę w budowie świątyni szczególnie zasługuje sposób, w jaki projektanci przedstawili zbliżanie się do sanktuarium świątyni - miejsca przechowywania barki. Sufit stopniowo się obniża przy jednoczesnym stopniowym podnoszeniu się podłogi.

Obok świątyni (a w zasadzie na placu przed pierwszym pylonem) znajduje się kaplica narodzin Horusa - mammisi. Ponadto godnym obejrzenia (i trudnym do przeoczenia) jest - umieszczony przed drugim pylonem - trzymetrowy doskonale zachowany (jeden z dwóch) granitowy posąg sokoła w podwójnej koronie Górnego i Dolnego Egiptu.